Z daleka już organy grzmią,Melodię znaną niesie wiatr.
W granacie nocy łuna z gwiazd.
Tajemny czas, magiczny las.
Basami - dęby huczą,
W bukach tenory grają,
Wierzbowe piskają alty,
Lecz gdzie jest czwarty głos?
Może soprany złote – anielskich skrzydeł puch,
Z nieba przylecą, na czas przybędą.
Zostaną z nami, by Pana chwalić,
Nowiny głosić znak.
Już splotły się kolędy w drewnianej szopki ściany.
W środku słowa niebieski blask,
Są osioł, wół i żłób
Rodzice też oboje są
I czuwa drżący świat
W tę cichą, świętą noc.
Wszak cały rok czekaliśmy
Na zapach świąt, na gwiazdy błysk,
Wieczerzy wspólnej krąg.
A teraz ścieżką pośród pól,
W skrzyp śniegu i rześki ziąb.
Przed nami – kościół wyzłocony,
Na skroś przejrzysty, jakby szklany,
Z dzieciństwa dobrze pamiętany.
Odległy teraz ponad miarę,
O lata świetlne, życie całe.