Roman Brandstaetter do końca życia czuł się w pełni Żydem. Mając 40 lat przeszedł na katolicyzm. Na tę decyzję miała wpływ jego fascynacja postacią św. Franciszka. Urodził się 3 stycznia 1906 roku w Tarnowie. Jego dziadkiem był rabin Mordechaj Dawid Brandstaetter, prozaik hebrajski, autor opowiadań i nowel. Wywarł on duży wpływ na kulturę, religijność i osobowość swojego wnuka.

R. Brandstaetter studiował filozofię i filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim. Przebywał na stypendium w Paryżu, zakończonym doktoratem z filozofii. Po powrocie do kraju zamieszkał w Warszawie, gdzie zajął się pracą literacką. W latach międzywojennych pisał wiersze, przekłady literackie oraz artykuły publicystyczne w prasie polsko-żydowskiej.

W roku 1935 odbył podróż do Turcji, Grecji i Palestyny. Pobyt w Ziemi Świętej był dla niego silnym i głębokim przeżyciem. Po wybuchu II wojny światowej udał się do Wilna, skąd wyjechał do Palestyny.

Pobyt Brandstaettera w Jerozolimie był okresem przełomowym, tutaj podjął decyzję o przejściu na katolicyzm. W 1946 roku opuścił Palestynę i udał się do Rzymu, gdzie przyjął chrzest w Kościele rzymskokatolickim. Wydarzenie to opisał w "Kręgu biblijnym", w opowiadaniu pt. "Noc biblijna".

W latach 1947-48 pełnił funkcję attache kulturalnego przy ambasadzie PRL w Rzymie. Do Polski powrócił w roku 1948. Zamieszkał w Poznaniu, gdzie był m.in. kierownikiem literackim teatru oraz opery. Od 1950 do 1960 roku mieszkał w Zakopanem. W 1960 roku ponownie zamieszkał w Poznaniu i oddał się wyłącznie pracy literackiej. Zmarł na zawał serca 27 września 1987 roku.

Brandstaetter jest jednym z najbardziej płodnych polskich pisarzy XX wieku. Jest autorem ponad 20 dramatów, spośród których najbardziej znane to "Ludzie z martwej winnicy", "Milczenie", "Kopernik", "Medea", "Zmierzch demonów", "Cisza", "Ślepa ulica", "Śmierć na wybrzeżu Artemidy", "Dzień gniewu", "Powrót syna marnotrawnego".

Pisał także utwory poetyckie, m.in. "Pieśń o moim Chrystusie", "Hymny Maryjne", "Księgę modlitw", "Pieśń o życiu i śmierci Chopina", "Księgę modlitw starych i nowych". Był autorem przekładów na język polski kilku dzieł Szekspira.

Za jego najwybitniejsze dzieło uważa się czterotomową powieść historyczną pt. "Jezus z Nazarethu" (1967-1973). Opowiada ona dzieje Chrystusa, zrekonstruowane na podstawie Ewangelii, łącząc żydowski kontekst kulturowy z pogłębioną charakterystyką psychiki Chrystusa oraz Jego ludzkiej, a zarazem boskiej natury. To unikalna pozycja w historii literatury polskiej i piśmiennictwa katolickiego. Literaturoznawcy twierdzą, że jest to jedna z najlepszych literackich kreacji Chrystusa w literaturze światowej. Gdyby nie śmierć, jej autor miał być nominowany do literackiej Nagrody Nobla.

Brandstaetter był największym w powojennej literaturze polskiej propagatorem Biblii. Najpierw zasłynął jako tłumacz starotestamentalnych Psalmów, a potem ksiąg Nowego Testamentu. Biblia była dla niego źródłem szczególnych wzruszeń i natchnień. Dał temu wyraz w autobiograficznej opowieści pt. "Krąg biblijny", która jest zbiorem refleksji, rozmyślań oraz świadectwem zafascynowania Pismem świętym.

W tej książce zawarte jest krótkie opowiadanie, w którym dziadek R. Brandstaettera, na kilka dni przed śmiercią, przekazał wnukowi wzruszający testament: "Będziesz Biblię nieustannie czytał - powiedział do mnie. Będziesz ją kochał więcej niż rodziców... więcej niż mnie... nigdy się z nią nie rozstaniesz... A gdy zestarzejesz się, dojdziesz do przekonania, że wszystkie książki, jakie przeczytałeś w życiu, są tylko nieudolnym komentarzem do tej jednej Księgi".

Oddzielny nurt w twórczości Brandstaettera zajmuje tematyka franciszkańska. Podczas pobytu we Włoszech zetknął się on z postacią św. Franciszka i pięknem Asyżu. Pisarz uważał, że życie tego świętego jest swoistą "kontynuacją" Biblii i zgodnym z duchem Ewangelii "wcieleniem" chrześcijaństwa.

Biedaczynę z Asyżu przedstawiał nie jako "przebrzmiałego" średniowiecznego włoskiego świętego, ale jako wyjątkowo "aktualnego" człowieka, którego duchowość może zachować od katastrofy współczesny, stechnicyzowany świat, może przywrócić jedność i ocalić pokój między ludźmi.

"Kroniki Assyżu" (1947) są literackim reportażem z pobytu w Asyżu. Zafascynowany klimatem miasta, gdzie zatarły się granice czasu, autor snuje refleksje wokół uniwersalnych prawd dotyczących człowieka. "Teatr świętego Franciszka" (1947) to dramat, w którym pisarz, inspirowany osobą świętego, porusza zagadnienie człowieczeństwa. "Inne kwiatki św. Franciszka z Asyżu" (1976) są nowym spojrzeniem i interpretacją postaci Biedaczyny jako wzoru głęboko ludzkiej postawy wobec Stwórcy i stworzenia.

"Krąg biblijny i franciszkański" (1975) zawiera refleksje filozoficzno-etyczne oraz biblijne i religijne, w których autor kolejny raz opisuje swoje urzeczenie św. Franciszkiem i klimatem Asyżu. W krótkim opowiadaniu pt. "Święty Franciszek z Assyżu, moja żona i zapalniczka" (1986) pisarz wspomina pewne wydarzenie, które staje się okazją do przypomnienia sobie powołania św. Franciszka. Autor stwierdza po raz kolejny, że prawdziwie ludzką postawą jest franciszkańska postawa przebaczenia, głoszenie pokoju i czynienie dobra.